دختر دایی

یه دختر دایی دارم نمونه بارز یه ادمه شاده.همه اون چیز هایی که توی کتاب های روانشناسی میگن.مصداق کامل "اگر تو اوج مصیبت لبخند زدی هنرمندی" 

چندسالی نیست که ازدواج کرده همسرش بیشتر وقتا مریضه وسرکار نمیره.بخاطر پیش امدن یه بی عدالتی مجبور شدن یه دیه هنگفت بدن.خودشم درامد درست وحسابی نداره .دوتا هم بچه داره.این دختر خم به ابروش نمیاره.از همه دخترهای فامیل به دل خوشبختتره.حس خوشبختیش بالاتره .فکر میکنم البته.اصلا غصه وغم تو وجودش راه نداره.تو این وضعیت مهمونی هاشو میره مسافرت های غیرضروری که بقیه فامیل نمیرند میره.براخودش عشق دنیا رو میکنه.خیلی از این اخلاقش خوشم میاد.یه اخلاق خوب دیگه هم که داره فامیل دوسته وحسود هم نیست. 

فقط اگر یکی از اخلاق های بدش رو نداشت بی نظیر میشد.واونم اینه که رو حرفش اصلا نمیشه اعتماد کرد.یعنی امکان داره بیاد بگه فردا کسوفه من خودم از فلان جا شنیدم بعد میفهمی از بیخ وبن غلطه.فقط این یه اخلاقشه که شاید نذاشته فامیل اونقدر ها که باید قدرشو بدونن. 

داداشم میگه این دختر دایی کلا تو عوالم غیر واقعی خودش زندگی میکنه.هرزگاهی شهاب سنگ هایی از واقعیت های زندگی بهش پرتاب میشن اما این ریلکس جاخالی میده ومیره تو هم فاز خودش. 

اما بنظر من این که از مشکلات زندگیش کوه نمیسازه این که همیشه شاده  یه خصلت فوق العاده هست