72-افکارم

سلام

دیدید این عشق تپلی کار دستم داد!!!!!

یکم بهمن رفتم برای وزن و فشار.خانومه اصلا اولش تعجب کرده بود از اینهمه اضافه وزن.ازم پرسید به نسبت سری قبل لباس اضافه زیاد پوشیدی؟

گفتم مانتوم سنگین تر از قبله و سری پیش بدون کفش رو وزنه بودم. حالا کفشم همش 300 گرم وزن داره.

یه سری دیگه بدون کفش و مانتو رفتم رو وزنه 63/5 نشون داد.سری پیشش 1/5 کیلو اضافتر نشون داده بود.بهم گفت همچنان اضافه وزن داری و باید بری ازمایش.خلاصه یه صبح تا ظهر هم مشغول خون دادن و مایعات خوردن و انجام دستورات ازمایشگاه بودم. نتیجه رو که بردم بهم گفتن مشکلی نداری ولی باید سعی کنی کمتر بخوری.

من از یک هفته قبل از اینکه برم برا وزن کشی به یه راه حل خوب برای کم کردن ضعف های صبحم رسیده بودم.قضیه این بود که با نون و پنیر و مربا و اینجور چیزها سیر نمیشدم.یعنی تو خونه تا 7/5 مشغول خوردن بودم 8 که میرسیدم سرکار انقدر ضعف داشتم که خودمم کلافه میشدم از اینهمه گرسنگی.تصمیم گرفتم صبح ها چیزهای سنگین بخورم.مثلا ماکارونی!! یا برنج و قورمه سبزی

بعد اون صبح که رفتم برا وزن کشی صدای قلب کوچولو درست شنیده نمیشد.پرستاره دو تا شکلات برام آورد و ازم پرسید صبحونه چی خوردی؟ لابد فکر می کرد بدون صبحونه رفتم و مشکل از اونه.گفتم که ماکارونی. یعنی چشاش قشنگ از کاسش جدا شد رفت 2متر بالاتر از سرش وایساد و منو نگاه می کرد.بهش گفتم باور کن یک هفتست این روش رو پیدا کردم .کلافه میشم کله سحر سر کار گرسنم میشه.حوصله دم به دقیقه خوردن ندارم.

به هرحال من اونروز هم خیالم راحت بود.چون اعتماد زیادی به بدن خودم و تغذیه ام داشتم و میدونستم که اگر هم بخواد مشکلی داشته باشه احتمالا یه مشکل کوچیک خواهد بود که سریع حل میشه.البته اون چیزهای که خدا برای ادم در نظر میگیره ربطی به خورد و خوراک نداره

.مثل یکی که بچش مثلا از همون ابتدای بارداری معیوب شناخته میشه اما خوب من اون مراحل رو پشت سر گذاشته بودم و بیشتر از همه دلم قرص بودم که مشکلی پیش نمیاد بابت شنیده نشدن صدای قلب جنین.

که این هفته دوشنبه رفتم برای صدای قلب.پدرسوخته یه گاپ گوپی تو دلم راه انداخته بود اون سرش ناپیدا.انگار میزد رو دهل.اونم سریع و پشت سرهم.

یه بعضی وقتها که اینور اونور مادرایی که بچشون هنوز نوزاده و معلومه تازه به دنیا میاد رو میبینم واقعا بی تاب میشم که زودتر 9 ماه منم تموم بشه اما از طرفی دلمم برای این دوران تنگ میشه.به هرحال بارداری هم یکی دیگر از نقطه عطف های زندگیم بود که بهم کمک کرد برای بهتر شدن و ساختن خودم واخلاقم.

اوایل سعی می کردم بخاطر کوچولومون، خودم رو از استرس ها دور کنم الان به این نتیجه رسیدم اصلا اونموقع ها من خودمو بیخود درگیر موضوعات مختلف و استرس هاش می کردم.جالبه انقدر تغییر تو ادم.

مثلا ما پارسال سر یه موضوعی یه خسارت نسبتا بزرگ دادیم.خوب خیلی ناراحت شدم.یادمه عزیز بهم میگفت این چیزها تقصیر من نیست.کوتاهی من نیست برای هرکسی میتونه پیش بیاد.خوب منم دلایل خودم رو داشتم و ناراحت میشدم که چرا باید این خسارت رو بدیم.

حالا امسال 4 برابر اون خسارت دوباره بهمون وارد شد.اونم تو این بحبوحه که قسط هامون سنگین هستند وجایی برای خسارت دادن نداریم .پول خسارته رو هم از پولی که برای هزینه بیمارستان و به دنیا اومدن بچمون کنار گذاشته بودیم برداشتیم.ودیگه هم پس اندازی جایی نداشتیم که بشه روش حساب کرد.بعد اون خسارت پارسالی رو از حساب پس اندازمون برداشته بودیم .

خوب شرایط امسال حداقل 4 برابر سنگین تر از پارسال بود اما من خودم ده ها برابر ارومتر.یعنی اصلا خودمو نه درگیرش کردم و نه ناراحتش.یه روزم که خواهرم پرسید ناراحت نیستی بخاطر این قضیه.بهش گفتم پول که مهم نیست.جای پول رو پول میگیره.خدا کنه خسارت جانی به کسی نیاد...

الان بارداری برای من شده یه جور خودسازی.یعنی کوچولوی نازم انگیزه ای شده برای من تا خودم رو قوی تر و محکم تر وبا ارامش تر بکنم.

یادمه یک بار توی یه وبلاگی خوندم فقط ما نیستیم که روی رشد بچمون اثر میذاریم اونا هم باعث میشن ما رشد کنیم.و چه خوب خدای دانا با یه کوچولویی که جز دست و پا زدن تو شکم من،هیچ حضور فیزیکی دیگه ای  نداره میتونه باعث رشد من بشه و چقدر خوبه که ادم خودش رو درگیر مسایل جزئی نکنه و همیشه مدنظرش باشه که میتونه الان بجای ناراحت کردن عزیزش، صورتشو ببوسه و کارت اعتباریش رو بذاره تو دستش  و بهش  بگه تو برام خیلی بیشتر از این ها ارزش داری.برو وبا این پول کارتو راه بنداز.

وبلاگ خونی هم بنظر من به ادم چیزهای خوبی یاد میده.سوای اینکه یه عده فقط چرت و پرت مینویسند اما بعضی هاشون واقعا ادم رو به فکر فرو می برند.

توی وبلاگ گیس گلابتون نوشته بود اگر شما روی یه مساله خیلی حساسی و طرف مقابلت دقیقا نقطه مقابل تو هست بدون که شما دوتا سر راه هم قرار گرفتید تا هر دوتاتون به یه نقطه تعادل برسید.

امیر عباس پسر خواهرم حسابی شیرین زبون شده.هموون رو هم با اسم صدا میزنه .با همون گفتار کودکانه.انقدر خوردنی میشه که حد نداره.

چند شب پیش خواهرم امیر عباس رو گذاشته بود پیش ما و خودش رفت دنبال کاراش.من و عزیز داشتیم فیلم میدیدیم و چای میخوردیم و حرف میزدیم.امیر عباس هم کنارمون نشسته بود و با دونه های منچ و سنگای رنگی بازی می کرد.یه لحظه که نگاش کردم باز دلم غنج رفت برای بچه خودمون و روزی که اینطوری 3 نفره باشیم.به عزیز گفتم انشاله سال دیگه اینموقع بچه خودمون همینجوری میاد میشینه کنارمون و بازی میکنه.عزیز هم یه لبخند کش دار زد .به عادت همیشش که یعنی اره.

50 روز دیگه عیده و امسال هیچ برف و بارونی نباریده.تو شهر ما که همون یه برف بارید.دیروز که داشتم با همکارم حرف میزدم بهش گفتم انقدر این روزها خبرهای بد وعجیب و غریب زیاد شده  که همه چیز براش عادی شده.اونموقع ها سرطان که اینجوری نبود.تک و توکی بود. الانا کلی ادم سرطانی دور و برت میشناسی...کلی خانواده بهم ریخته و معتاد وزندانی..کلی قتل حتی تو محله خودت.هزاران مریضی عجیب غریب.

میگن یکی از نشانه های ظهور امام زمان اینه که زندگی برای مردم سخت بشه و مردم از ته قلب بخوان که یه منجی بیاد.

حتی من فکر می کنم این بارون نباریدن ها هم یعنی اینکه داریم به ظهورش نزدیک میشیم.چون شرایط زندگی کردن داره سختتر میشه.از صمیم قلب از خدا میخوام کسی رو بفرسته که مشکلات همه رو حل کنه و زندگی رو برای همه مردم راحت کنه.