25-شرکت

محل کارم رو خیلی دوست دارم.همکارهام و روسای شرکت ادم های خیلی خوبی هستند.چیزی به اسم زیر اب زدن تو شرکت نداریم.شاید چون تعدادمون کمه.چون یه چند تاشون رو دیدم که استعداد این کار رو داشتند. 

اصلا به اینجا به عنوان محل کارم نگاه نمیکنم.احساس میکنم مال خودمه.نسبت به همه جاش تعلق خاطر دارم.وقتی چیزی حیف و میل میشه ناراحت میشم....چند روز پیش ها با یکی از مدیر های شرکت یه دعوای حسابی کردم.همه شرکت فهمیده بودند.به مدیر گفتم من با اقای مهندس (صاحب شرکت)تماس میگیرم و بهش میگم جریان رو...فرداش که اقای مهندس اومد یه دلم میگفت بگو یه دلم میگفت نگو...اگر نمیگفتم بی احترامیش رو دلم سنگینی میکرد.از طرفی چون همکار بودیم دلم نمیخواست چیزی ازش به مهندس بگم...ظاهرا خودش زودتر رفته بود و گفته بود.اونم از زبان خودش...بعد از جلسه همگانی، اقای مهندس گفت اقای ایکس و خانوم ایگرگ(من وهمکارم) بمونند کارشون دارم.اونجا بود که فهمیدم خیلی چیزها رو وارونه گفته...مهندس اختلاف بین ما رو حل کرد.اشتباه هر کدوممون رو بهمون گفت.اخر سر گفت شما هر دوتون جز نیروهای خوب ما هستید.اگر بحث بین یکی از شما با دیگری بود ما راحتتر میتونستیم قضاوت کنیم اما الان که بین شما دو نفره، قضاوت سخت شده.بهمون گفت نیروهایی مثل شما کم پیدا میشند.صادق و زحمت کش....  

اقای مدیر هم اخر جلسه ازم عذرخواهی کرد.خیلی مغروره.عذرخواهیش طوری بود که من اولش فکر نمی کردم با منه.بعد نگاه کردم گفتم خوب جز من و مهندس که کسی تو این اتاق نیست.مهندسم داره با گوشیش حرف میزنه حتما با من بوده.بعدا مهندس بهم گفت خودش خیلی ناراحته از کارش.میگه کنترلم رو از دست دادم.اما جلوی شما حرفی نمیزنه.فکر میکنم جلسه به نفع من تمام شد.

چیزی که ارومم کرد همین حرف های مهندس بود.